Epilog

Koniec. Co mogłem zrobić? Nic... Nawet nie mogłem skończyć swego marnego żywotu..Siedziałem w swoim pokoju i patrzyłem się bezmyślnie w ścianę. Miałem tu wszystko... Ale ja pragnąłem tylko jej... Niczego więcej. Otarłem łzy.. Nic już nie mogłem zrobić... Wszystko było moją winą...

* * *

Tuliłam Klarę. Płakała... Ja zresztą też... Kto nie płakał po Daianie? Była naszą przyjaciółką. Otwartą osobą. Wszyscy ją znali. Uśmiechała się do wszystkich i znajdowała słowa pocieszenia, których teraz wszystkim brakowało... Jak mogłam się zgodzić na jej odejście? Wszystko było moją winą...

* * *

Mogłem tak siedzieć wiele godzin, ale coś się stało. Przede mną pojawiła się czarna chmura. W ciemnościach zobaczyłem starą, zniszczałą twarz. Była to jedna z czarownic ojca. Wykorzystywał je, aby mówiły nam co będzie w przyszłości. Mówiły jednak często zagadkami... Mimo to zdradzały mojemu ojcu wszystko. Były w niego wpatrzone jak w obrazek. Uśmiechnęła się do mnie.

* * *

Wszystkie anioły trzymały świecę i śpiewały smutne pieśni. Nagle wiatr zgasił świeczki, a my patrzyliśmy na czarną chmurę z oczami... Służąca Diabłu... Wiedźma przerwała nam w opłakiwaniu zmarłej. Wyciągnęłam broń. Bóg uspokoił mnie ręką.

-Ona chyba chce nam coś powiedzieć...

Odłożyłam broń.

* * *

Z ust czarownicy wydobyła się przepowiednia.

Przez dobry uczynek sowicie cierpiała

Miała umrzeć, lecz jej dusza ocalała

Jako anioł utracona

W człowieku zostanie odnaleziona

Do mroku, ciemności przyzwyczajona

W kolorze czarnym będzie się lubować

Ona z nim związana od urodzenia

Człowiek doznał przez nią uzdrowienia

Kieruj się sercem by znaleźć swą miłość

Razem z nią znajdziesz i radość

Lecz pospiesz się bo nie odnaleziona

Dusza z człowiekiem na zawsze już będzie stopiona

Twa miłość przepadnie...

A ty wraz z nią